Biografie

Al vanaf haar debuut manifesteert Marije Langelaar zich als een zinnelijk dichter die al het merg uit het leven probeert te zuigen, met een welhaast Nietzscheaanse levensbejahung het leven in al zijn volheid, rijkdom en schoonheid wenst te ervaren. De schittering van het licht, de glans die over een vijver ligt worden niet alleen als aanschouwd; kenmerkend voor Langelaar is dat kijken niet genoeg is, de sprekers en figuren in haar gedichten willen overal zijn en samenvallen met de wereld om zich heen: “O, het verlangen alle huizen in te gaan!” En in het gedicht ‘Park’ uit De rivier als vlakte staat er: “Toen is hij naar de vijver gelopen / en heeft het glanzende oppervlak doorboord / met zijn laarzen / hij heeft het rondgejaagd met de schoolslag.”

In Langelaars vitalistische gedichten bruist het leven, de beelden buitelen over elkaar heen. De titel van haar tweede bundel De schuur in mag een vorm van terugtrekking suggereren, ook daarin gaat het er wild en soms destructief aan toe: “iedereen is jutter hier maar wij / snijden de zee los / slaan onze romp in de golven / vechten een striem in de wind / hollen schreeuwen zinken.” In Vonkt worden de regels breder, de gedichten verhalender en langer.

Een relatiecrisis doet de dichter wankelen, het eerder bezongen licht doet nu pijn als ‘een scherf in onze nek’ maar na haar sprong in de ‘afgrond’ komt zij herboren tevoorschijn als een vrouw die op de trom slaat. De seksualiteit keert terug: “Die nacht vree ik als een wilde met een geleerde in de / gesprekstheologie.” Behalve mensen, dieren en planten zijn daarnaast de dingen bezield geraakt (“er is een vonk in deze tafel, deze lamp en in u beste / luisteraar”) en de ene metamorfose volgt op de andere: “Ik was een vlam ik was een vlam ik was een fakkel, pulserende / fakkel in een gitzwarte nacht.” Zoals de jury van de VSB Poëzieprijs schreef: “Marije Langelaars unieke poëzie briest, vlamt, stampt én zalft.”

Tekst: Jan Willem Anker